امام خمینی قدس سره الشریف، امام خامنه ای مد ظله العالی، ...، امام زمان عجل الله فرجه الشریف

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِیمِ

اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ ‎﴿١﴾‏ خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ‎﴿٢﴾‏ اقْرَأْ وَرَبُّکَ الْأَکْرَمُ ‎﴿٣﴾‏ الَّذِی عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ‎﴿٤﴾‏ عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ یَعْلَمْ ‎﴿٥﴾‏ کَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَیَطْغَىٰ ‎﴿٦﴾‏ أَن رَّآهُ اسْتَغْنَىٰ ‎﴿٧﴾‏ إِنَّ إِلَىٰ رَبِّکَ الرُّجْعَىٰ ‎﴿٨﴾‏ أَرَأَیْتَ الَّذِی یَنْهَىٰ ‎﴿٩﴾‏ عَبْدًا إِذَا صَلَّىٰ ‎﴿١٠﴾‏ أَرَأَیْتَ إِن کَانَ عَلَى الْهُدَىٰ ‎﴿١١﴾‏ أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَىٰ ‎﴿١٢﴾‏ أَرَأَیْتَ إِن کَذَّبَ وَتَوَلَّىٰ ‎﴿١٣﴾‏ أَلَمْ یَعْلَم بِأَنَّ اللَّهَ یَرَىٰ ‎﴿١٤﴾‏ کَلَّا لَئِن لَّمْ یَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِیَةِ ‎﴿١٥﴾‏ نَاصِیَةٍ کَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ‎﴿١٦﴾‏ فَلْیَدْعُ نَادِیَهُ ‎﴿١٧﴾‏ سَنَدْعُ الزَّبَانِیَةَ ‎﴿١٨﴾‏ کَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِب ۩ ‎﴿١٩﴾‏

بیان

أمر للنبی صلى‌الله‌علیه‌وآله بتلقی القرآن بالوحی منه تعالى وهی أول سورة نزلت من القرآن ، وسیاق آیاتها لا یأبى نزولها دفعة واحدة کما سنشیر إلیه ، وهی مکیة قطعا.

قوله تعالى : « اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ » قال الراغب : والقراءة ضم الحروف والکلمات بعضها إلى بعض فی الترتیل ، ولیس یقال ذلک لکل جمع لا یقال : قرأت القوم إذا جمعتهم ، ویدل على ذلک أنه لا یقال : للحرف الواحد إذا تفوه به : قراءة انتهى.

وعلى أی حال ، یقال : قرأت الکتاب إذا جمعت ما فیه من الحروف والکلمات بضم بعضها إلى بعض فی الذهن وإن لم تتلفظ بها ، ویقال : قرأته إذا جمعت الحروف والکلمات بضم بعضها إلى بعض فی التلفظ ، ویقال قرأته علیه إذا جمعت بین حروفه وکلماته فی سمعه ویطلق علیها بهذا المعنى التلاوة أیضا قال تعالى : « رَسُولٌ مِنَ اللهِ یَتْلُوا صُحُفاً مُطَهَّرَةً » البینة : ٢.

وظاهر إطلاق قوله : « اقْرَأْ » المعنى الأول والمراد به الأمر بتلقی ما یوحیه إلیه ملک الوحی من القرآن فالجملة أمر بقراءة الکتاب وهی من الکتاب کقول القائل فی مفتتح کتابه لمن أرسله إلیه : اقرأ کتابی هذا واعمل به فقوله هذا أمر بقراءة الکتاب وهو من الکتاب.

وهذا السیاق یؤید أولا ما ورد أن الآیات أول ما نزل من القرآن على النبی صلى‌الله‌علیه‌وآله.

وثانیا أن التقدیر اقرأ القرآن أو ما فی معناه ، ولیس المراد مطلق القراءة باستعمال « اقرأ » استعمال الفعل اللازم بالإعراض عن المفعول ، ولا المراد القراءة على الناس بحذف المتعلق وإن کان ذلک من أغراض النزول کما قال : « وَقُرْآناً فَرَقْناهُ لِتَقْرَأَهُ عَلَى النَّاسِ عَلى مُکْثٍ وَنَزَّلْناهُ تَنْزِیلاً » إسراء : ١٠٦ ، ولا أن قوله : « بِاسْمِ رَبِّکَ » مفعول « اقْرَأْ » والباء زائدة والتقدیر اقرأ اسم ربک أی بسمل.

وقوله : « بِاسْمِ رَبِّکَ » متعلق بمقدر نحو مفتتحا ومبتدئا أو باقرأ والباء للملابسة ولا ینافی ذلک کون البسملة المبتدأة بها السورة جزء من السورة فهی من کلام الله افتتح سبحانه بها وأمر أن یقرأ مبتدئا بها کما أمر أن یقرأ قوله : « اقْرَأْ بِاسْمِ » إلخ ففیه تعلیم بالعمل نظیر الأمر بالاستثناء فی قوله : « وَلا تَقُولَنَّ لِشَیْءٍ إِنِّی فاعِلٌ ذلِکَ غَداً إِلَّا أَنْ یَشاءَ اللهُ » الکهف : ٢٤ فافهم ذلک.

وفی قوله : « رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ » إشارة إلى قصر الربوبیة فی الله عز اسمه وهو توحید الربوبیة المقتضیة لقصر العبادة فیه فإن المشرکین کانوا یقولون : إن الله سبحانه لیس له إلا الخلق والإیجاد وأما الربوبیة وهی الملک والتدبیر فلمقربی خلقه من الملائکة والجن والإنس فدفعه الله بقوله : « رَبِّکَ الَّذِی خَلَقَ » الناص على أن الربوبیة والخلق له وحده.

...

وقوله : « أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى » من الرأی دون الرؤیة البصریة ، وفاعل « رَآهُ » ومفعوله الإنسان. وجملة « أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى » فی مقام التعلیل أی لیطغى لأنه یعتقد نفسه مستغنیا عن ربه المنعم علیه فیکفر به ، وذلک أنه یشتغل بنفسه والأسباب الظاهریة التی یتوصل بها إلى مقاصده فیغفل عن ربه من غیر أن یرى حاجة منه إلیه تبعثه إلى ذکره وشکره على نعمه فینساه ویطغى.

...

قوله تعالى : « کَلَّا لا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ » تکرار الردع للتأکید ، وقوله : « لا تُطِعْهُ » أی لا تطعه فی النهی عن الصلاة وهی القرینة على أن المراد بالسجود الصلاة ، ولعل الصلاة التی کان صلى‌الله‌علیه‌وآله یأتی بها یومئذ کانت تسبیحه تعالى والسجود له وقیل : المراد به السجود لقراءة هذه السورة التی هی إحدى العزائم الأربع فی القرآن.

والاقتراب التقرب إلى الله ، وقیل : الاقتراب من ثواب الله تعالى.

 

المیزان، علامه محمد حسین طباطبایی، جلد 20، ص 322- 329

http://lib.eshia.ir/12016/20/327

 

ان الحسین علیه السلام مصباح الهدی و سفیة النجاة

 

بنده ی حقیر داشتم نمازهایی از مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت رحمه الله را می دیدم:

 

نماز جماعت آیت‌الله بهجت قدس‌سره در مسجد فاطمیه

https://bahjat.ir/fa/content/246

 

و چیزی که داشتم می نوشتم راجع به ابرتقارن دوگان الکتریکی- مغناطیسی و دوگان نیروهای ضعیف و قوی ریسمانی و گرانش هم بود که فرض بفرمایید چطور ممکن است الکتریسیته اثرش قابل رویت باشد ولی مغناطیسم دوگانی هم قابل رویت نباشد، یا چطور نیروی ضعیف قابل رویت باشد ولی نیروی قوی قابل رویت نباشد و حال آنکه در انرژیهای پایین هم گرانش بیشتر ممکن است قابل توجه باشد. و اما نکته ای که هست اینجا این است که آن علمی که پرداختن به این انواع دوگانها را جایز می کند آنچنان که استغنایی را می طلبد که از روی طغیان طاغوتی هم هست؛ این یک مسئله است. ولی آن استغنایی هم که شاگرد و دانشجو و طلبه را می تواند به حتی استادی تدریجی هم برساند آنچنان که حتی اجتهاد و مراجع عظام تقلید و حضرت ولی فقیه مد ظلهم العالی و امام زمان عجل الله فرجه الشریف را هم دریابد و الفهای بینهایت آیات اللهی را نیز درک کند و لذا مقام سید الشهداء را در اینکه گفته می شود ان الحسین مصباح الهدی و سفینة النجاة را هم با تمام وجود متوجه شود و ... به هر حال، وارد بحثهای حکمت متعالیه ی نظریه های حمیدی مجیدی فقهی شدن آنچنان که بتوان هم وارد بحثهای فلسفی ریاضی فیزیکی آن هم شد، قسمتی از مسئله است هر چند که دقیقاً هم آنچه دیشب داشتم می نوشتم را دوباره نتوانم عیناً کپی پیستش کنم چرا که حافظه ام چنین اجازه ای را نمی دهد و .... لا اله الا الله اللهم صل علی محمد و آل محمد و تقبل شفاعته و ارفع درجته اللهم عجل لولیک الفرج و العافیة و النصر و اجعلنا من خیر انصاره و اعوانه و شیعته و المسارعین الیه فی قضاء حوائجه و الممتثلین لاوامره و المحامین عنه و المستشهدین بین یدیه